8. W transie

     Od ostatniej imprezy minął już rok. Tym razem potencjalnych przyszłych uczniów mojego liceum będę już witała jako drugoklasistka. Powinnam czuć się staro? Byłam raczej z siebie zadowolona. Cieszyłam się wszystkim, co w ciągu tego czasu osiągnęłam. Byłam dumna z tego jak się zmieniłam.
     Usiadłam w ostatniej wolnej ławce z Caro, a za nami stanęli Harry, Dean i Niall. Rozejrzałam się po sali, chcąc rozeznać się w obecnych. Widok jednej z twarzy szczególnie mnie zaskoczył. Przy jednym ze stolików siedział nikt inny, tylko sam Zayn. Nie chciałam się w niego wpatrywać, więc momentalnie przeniosłam wzrok na Caroline.
     - Dziwię się wiesz… - zaczęłam po cichu – dla mnie nie miał czasu, a teraz ma zamiar wkręcać się w dni otwarte? Zostawać po szkole? W piątek? Błagam… Chyba coś tu nie gra.
     - Na początek chciałabym poprosić osoby, które chciałyby się zająć częścią artystyczną. Niech zgłoszą się osoby, które potrafią na czymś grać czy śpiewać – zaczęła profesor Steel. Lubiłam ją, mimo że uważana była za najostrzejszą z nauczycielek. Podziwiałam ją za to, że u wszystkich bez wyjątku, potrafiła wzbudzić ten swojego rodzaju szacunek.
     Do przygotowania części muzycznej zgłosili się oczywiście Dean i Niall. Ten pierwszy potrafił grać na wszystkim, co wpadło mu w ręce. Świetnie radził sobie z fortepianem, perkusja była dla niego pestką, a i na gitarze zagrał, gdy trzeba. Wirtuozem ostatniego instrumentu był jednak Niall. Kiedy ten chłopak dorwał się do strun gitary, robił z nimi, co tylko chciał.
     W tym momencie uniosła się także ręka Zayna. Nigdy nie miałam okazji przysłuchać się w jaki sposób śpiewa. Owszem, jego głos był głęboki, momentami hipnotyzujący, ale nigdy nie słyszałam jak brzmi w połączeniu z muzyką.
     - Caroline, Natalie, rozumiem, że wy podobnie jak w zeszłym roku zajmiecie się zdjęciami? – zagadnęła nas nasza matematyczka, kiedy zbliżyła się do naszego stolika. Momentalnie usiadłyśmy wybitnie prosto i grzecznie pokiwałyśmy głowami.
     - A ty znowu będziesz oprowadzał? – zagadnęłam Harry’ego, kiedy wreszcie wyszliśmy ze szkoły.
     - Na to wychodzi – odpowiedział chłopak podejrzanie nieprzytomnym tonem. Wymieniłyśmy się z Caroline spojrzeniami. Ona też to zauważyła.
     - O czym tak myślisz? – zagadnęła go dziewczyna.
     - O Zaynie. Został sam na swoje własne życzenie. Oddalał się od nas, a jedyną osobą, która jeszcze choć czasem go przy nas trzymała była Nats. Teraz Malik nie ma już nic – stwierdził z wyraźnym smutkiem w głosie Styles.
     - Twierdzisz, że źle zrobiłam? – zapytałam wprost.
     - Nie. Zrobiłaś tak, jak czułaś. Postąpiłaś tak, jak uważałaś za słuszne. Po prostu chyba trochę się o niego martwię, wiesz? Jakby nie było straciłem przyjaciela. Spędziłem z tym chłopakiem kilka naprawdę fajnych lat - Harry mówił to, patrząc gdzieś przed siebie. Jakby w oddali widział wszystkie spędzone z Malikiem chwile. – Ale tamtego Zayna już nie ma. Teraz jest super fajny Malik. Wschodząca gwiazda… - dodał, wlepiając wzrok w chodnik.
     - Ale masz mnie, masz Nats, masz Nialla, Deana – powiedziała tym swoim troskliwym, trochę maminym tonem Caroline, kładąc dłoń na ramieniu chłopaka.
     - I nikomu was nie oddam! – krzyknął rozpromieniony i objął nas swoimi szerokimi ramionami.
     - I tego się trzymaj – odpowiedziałam, a chłopak uśmiechnął się i skręcił w stronę swojej klatki. Resztę drogi spędziłam w towarzystwie Caro.
     Cały dzień siedziałam i śmiałam się sama do siebie. Uśmiechałam się tępo do postawionego przede mną obiadu, szczerzyłam się patrząc w notatki. To był niebywały wtorek. Takie jak ten nie zdarzają mi się często.

     Kolejny dzień tygodnia nadszedł jak każdy inny, zbyt szybko. Taki leń jak ja był w stanie leżeć w łóżku do samego południa. Wychodzenie spod ciepłej kołdry o szóstej trzydzieści było dla mnie katorgą. Kiedy jednak pomyślałam sobie o tych wszystkich cudownych ludziach, których jak co dzień spotkam w szkole, natychmiast dostawałam energetycznego kopa i byłam gotowa biec na przystanek.
     Lubiłam te szkolne poranki. Delektowałam się codziennym wypatrywaniem na szkolnym korytarzu ulubionych twarzy. Nie odmawiałam sobie frajdy płynącej z podchwytywania spojrzeń czy uśmiechów przechodniów, mimo że znalazłam już swój ulubiony uśmieszek.
     - Mamy dzisiaj próbę i musimy siedzieć po lekcjach… przecież braknie mi jedzenia! – żalił się Niall, kiedy na jednej z przerw odliczaliśmy czas do wyjścia ze szkoły. Smutek Nialla podzielał także Dean, który przecież też musiał zostać na próbie.
     - Wiecie co… nie spieszy mi się do domu. Mogę zostać z wami? – spytałam jak gdyby nigdy nic. Niall i Dean spojrzeli na mnie niemal zaszokowani.
     - Na głowę upadłaś? – spytał w końcu Dean.
     - A żeby to raz – opowiedziałam, szczerząc się jeszcze bardziej.
     - Jak chcesz to zostawaj, co to za problem – wzruszając ramionami, powiedział Horan.
     - W sumie… mnie też się nigdzie nie spieszy – stwierdził Harry, posyłając mi delikatny uśmiech.
     Nawet się nie obejrzałam, a już siedziałam razem z Hazzą na auli, zerkając co jakiś czas na to, co działo się na scenie. Niall stroił gitarę, a Dean przyzwyczajał się do pianina.
     - Gdzie jest Malik? Ja się pytam gdzie jest Malik? – krzyczała podenerwowana profesor Steel. Chyba najbardziej ze wszystkiego nienawidziła spóźnialstwa i lekceważenia. Zayn swoim zachowaniem już nie raz wyprowadził ją z równowagi, ale teraz już na pewno został wpisany na jej czarną listę.
     – I co ja teraz zrobię? Potrzebuję kogoś, kto potrafi śpiewać! – mówiła donośnym tonem, jakby kłóciła się sama ze sobą.
     - Styles, potrzebują cię – wrzasnął w naszą stronę uradowany Horan. Steel momentalnie zerknęła na mnie i chłopaka, siedzących cichutko na widowni.
     - Umiesz śpiewać? No to na co czekasz? Zaproszenie mam ci wysłać? – poważnym, surowym wręcz tonem zwróciła się do chłopaka Steel.
     - Pani Profesor, ale on żartował. Ja nie umiem dobrze śpiewać. To znaczy coś tam sobie podśpiewuję, ale… - próbował wykręcić się Harry, ale ten numer u Steel nie przeszedł. Kobieta wręczyła Hazzie tekst piosenki, usiadła dumnie na samym środku pierwszego rzędu i czekała na występ.
     Dean i Niall udzielili Stylesowi szybkich wskazówek, a kilka minut później pustą salę wypełniła muzyka. Do moich uszu dotarła subtelna melodia „Tears in heaven”. Harry stał zdenerwowany na środku sceny i próbując się skupić, przymknął oczy. Zbliżył mikrofon do swoich ust, z których zaczęły wydobywać się przyjemne dźwięki. Chłopak, aby się nie denerwować, wlepiał we mnie swoje zielone tęczówki. Siedziałam i jak zahipnotyzowana obserwowałam, stojącego na scenie Stylesa.
     Z każdą chwilą muzyka wbijała mnie coraz mocniej w fotel. Z każdą chwilą mój podziw dla tych chłopaków wzrastał niesamowicie. Stojący na scenie nieśmiały chłopak zaczarował mnie, jak jeszcze nigdy nikt. Rzucił na mnie jakieś magiczne zaklęcie i każdym kolejnym wyśpiewywanym słowem mnie do siebie przyciągał. Nie sprzeciwiałam się. „Nie przestanę”, cicho zamruczał jego głos w mojej głowie. Nie przestawaj.
     Muzyka ucichła, a Harry jakby z ulgą oddalił mikrofon od swoich ust. Razem ze Steel siedziałyśmy jak w transie. Jeszcze przez dłuższą chwilę matematyczka nie potrafiła wykrztusić z siebie ani słowa.
     - Dobry jesteś, Styles – powiedziała po chwili milczenia. Jej uśmiech i przyjazny ton głosu chyba zadziwiły wszystkich obecnych na sali. Nauczycielka wręczyła Harry’emu teksty reszty piosenek, co było równoznaczne z tym, że chłopak właśnie zajął miejsce Malika. Nasz szkolny band zrobił jeszcze kilka prób, po czym w świetnych humorach wyszliśmy ze szkoły.
     - To co? Idziesz do domu, tak? – spytał chłopak, kiedy byliśmy już pod jego blokiem. Pokiwałam tylko głową. – I już cię dzisiaj nie zobaczę? – padło z jego ust kolejne pytanie, a moją odpowiedzią było delikatne skinienie głową. – To może chociaż coś na pożegnanie? – powiedział Harry i zbliżył się do mojej twarzy, chcąc uchwycić w pocałunku moje wargi.
     Nie pozwoliłam na to. Zamiast tego wymieniliśmy się całusami na policzkach. On spojrzał na mnie zawiedziony. Uśmiechnęłam się.
     - Na pożegnanie więcej nie dostaniesz – powiedziałam, nie przestając się uśmiechać – ale za tak cudowny występ zdecydowanie należy ci się solidna nagroda – dodałam i znienacka łagodnie musnęłam wargi chłopaka.
     Jego twarz natychmiast się rozpromieniła. Znowu na krótką chwilę utonęliśmy w pocałunkach.
     Kiedy stałam na przystanku, wpadła mi do głowy pewna myśl, od której za nic w świecie nie potrafiłam się uwolnić. Zastanawiałam się, co tak właściwie łączy mnie teraz z Harrym. Czy chłopak był jeszcze moim przyjacielem czy już moim chłopakiem? Czy to nie za szybko na nowy… związek? Co mogli sobie pomyśleć o mnie ludzie?
      Będąc już niemal pod swoim domem doszłam jednak do wniosku, że nie bardzo obchodzi mnie, co mogą sobie o mnie pomyśleć inni. Mało istotna była nazwa tej więzi, tego uczucia, które w tamtym momencie łączyło mnie ze Stylesem. Najważniejsze w tym wszystkim było to, że czułam się szczęśliwa. Było mi dobrze i tylko to się liczyło.

K&M